به مناسبت روز جهانی آب

دست و دلبازی ایرانی با جیب خالی!

کم آبی در سرزمین ایران پیشینه دارد و آسمان هر چند سال یک بار بخیل می شود و کمتر اشکی از مهربانی بر سر مردمان ایران می بارد. از این رو ایرانیان این وضع را دانسته اند و در شهرهایی از جمله یزد و قزوین آب انبار ساخته و قنات حفر کرده بودند، اما...

 اندوه کم آبی داستانی دارد که از حراج گنجینه مهم ترین کالای زندگی بشر به کمترین بها و روایتگر فریادهای خاموش زمین از این همه بی مهری است که دیگر با هیچ مرثیه ای  نمی توان آن را جبران کرد.

شاید پیشینیان ما نمی دانستند که روزی این کم آبی به حدی پیش رود که آب ذخیره شده در مخزن سدها به تخلیه کامل برسد و خبرنگار تلویزیونی بر بستر سد بایستد و داستان غمبار کم آبی را از آنجا برای هموطنان بیننده بازگو کند. 

بحران کنونی را اگر امروز چاره اندیشی نکنیم آیندگان ما با وضع وخیم تری رو به رو خواهند شد. با وضعیت نامساعد بارش ها و کاهش نزولات جوی، افزایش دمای هوا و خشکسالی های پیاپی، استفاده بی رویه افراد از ذخایر آب های زیرزمینی برای سودی بیشتر و استفاده بی ضابطه در بخش آب آشامیدنی - پیدا کردن آب برای خوردن در سال های آینده کاری راحت نخواهد بود چرا که هم اکنون بحران آب به صورت فراگیر در همه جای کشور گسترش یافته است.

ارزش آب به عنوان حیات بخش زندگی بشر و علت وابستگی زندگی انسان به این مایع حیاتی بر کسی پوشیده نیست؛ اما لزوم توجه افراد به بحران آب از جمله مواردی است که همواره باید در جامعه آگاهی رسانی شده و حساس سازی های لازم درباره این امر انجام شود.

نمونه این بحران آبی امسال به چشم می خورد که در پی بروز خشکسالی، کم آبی و افت ذخایر زیرزمینی استان بیش از نیمی از چشمه ها و قنات ها خشک شده و چاه ها با خشک شدن محبت خود را از مردمان کشور دریغ می کنند.

این قهر زمین نتیجه بی مهری و بی توجهی ما به وضعیت موجود کم آبی و خشکسالی است که جز منافع خود به چیز دیگری نمی اندیشیم و با وجود هشدار کارشناسان هنوز هم کشاورزان ما که بیشترین مصرف آب را دارند، الگوی اصلاح شده ای را برای سامان دهی در این زمینه ندارند.
 

بیش از 90 درصد از میزان مصرف آب در کشور در بخش کشاورزی و برای کاشت محصولات پرآب مصرف می شود؛ حال آنکه با توجه به کاهش شدید بارش ها در کشور در سال آبی امسال می بایست در این زمینه کاری کرد.

آب بسیاری از تالاب ها و دریاچه های کوچک و بزرگ در ایران خشک شده و زنگ خطر سال هاست به صدا درآمده اما کسی نمی شنود. کم آبی شوخی بردار نیست و همگان را در ایران تهدید می کند، اما خیلی از مسئولان و مردم آن را جدی نگرفته اند.

هنوز هم در همه شهرهای ایران کار زیان بار کاشت چمن و آبیاری پرمصرف آن باافتخار صورت می گیرد؛ حال آنکه به گفته پروفسور کردوانی چمن سرطان زاست.

هنوز هم مردمان ما عادت به شستن خودروی شخصی شان با آب لوله کشی شده دارند و اینکه به اصطلاح زرنگ ترها هستند که ماشین را به کنار جوی آب یا حتی داخل رودخانه می برند و تمام زندگی ماشینشان را می شویند!

هنوز هم خانواده هایی در همه شهرها از جمله در کلانشهری از جمله تهران زندگی می کنند که در خانه شان استخر دارند و هر چند روز یک بار آن همه آب بی زبان و گرانقدر را به هدر می دهند.

هنوز هم در شهرهای ایران شهرداری ها برای پیشگیری از یخ بستن خیابان ها و گذرگاه ها از انبوهی از نمک استفاده می کنند که نتیجه ای جز از میان بردن شیرینی منابع آب در پی ندارد.

هنوز هم در بخش کشاورزی از آبیاری غرق آبی استفاده می شود که تا همه جای کرت و زمین زراعی را تا خرخره به زیر آب نبرد، آب به پیش نمی رود و به باقی مزرعه نمی رسد!

هنوز هم برای حمام کردن از آب آشامیدنی سالم و تصفیه شده استفاده می کنیم. این همه ولخرجی و دست و دلبازی با جیب خالی برای چیست؟ تا کی می خواهیم این طور رفتار کنیم و بی دغدغه آب را آلوده کنیم.

هنوز یک ماه از زمان انتشار گزارش نشست شدید سطح دشت های ایران را از یاد نبرده ایم که از برداشت های غیر قانونی از منابع آب زیرزمینی ناشی می شود.

در میان این همه تبلیغ تلویزیونی، تبلیغی را چند ماهی است پخش می کنند که در آن نشان می دهد که همگان نگران قطره قطره بنزین هستند که مبادا هدر برود، اما کسی به فکر آب برتر از طلا نیست و به هدرروی آن اهمیتی نمی دهد. تازه به محض اینکه ساعتی باران می بارد، همگان فکر می کنیم که مشکل حل شده است و می توانند باز هم ولخرجی کنند آب را!

زمانه زمانه شعر زیبای سهراب رسیده است که آب را گل نکنیم، شاید ...